พอดีวันนั้นคำเปรมกับน้าเฉ่ไปสั่งทำป้ายไวนิล แล้วมีบางชิ้นต้องใส่โครงเพื่อความแข็งแรง แต่ด้วยงบน้อยจึงต้องหาทำโครงง่ายๆก่อน จะไปจ้างช่างใหญ่ๆใช้ไม้ดีดีก็ใช่ที่
คำเปรมแจ้งว่ามีติดตัวอยู่สองร้อย น้าเฉ่มียี่สิบ(ช่วยได้มาก) ทั้งคู่เดินจากร้านป้ายไปยังเป้าหมาย ก็ไกลไม่มากพอได้เหงื่อ ลุงเจ้าของสถานที่กำลังสาละวนอยู่กับงานของแก เหลือบมองไปแล้วก็เยอะทีเดียว น้าเฉ่พูดภาษาอีสานได้โดยอาศัยศึกษาจากอินเตอร์เน็ต จึงเป็นคนไปเจรจาถึงวัตถุประสงค์ที่มาพร้อมกับวางแนวนโยบายให้ลุงแกฟัง ลุงแกรับปากจะทำให้แบบเซ็งๆพร้อมกับส่ายหน้า เนื่องจากมันผิดไปจากกรอบมาตรการของแก ทั้งยังมีงานค้าง แต่พอน้าเฉ่ยื่นสตังค์สีแดงไปให้1ใบ แกก็เริ่มทำทันที
ร้านลุงแกอยู่บ้านนาหนอง เลย กม.ศูนย์ มาประมาณ 250 เมตร ซ้ายมือ บนพื้นที่กระทัดรัด สำหรับครอบครัวน่ารักๆสามสี่คน ที่เป็นลูกมือคอยแบ่งเบางานที่มีคนมาสั่งทำ สนใจแวะไปหาแกนะครับ แกใจดี และพูดภาษาอีสานเก่งกว่าน้าเฉ่ มะเขือพวงอีก แสดงว่าแกศึกษามาจากอินเตอร์เน็ตก่อนหน้าน้าเฉ่ นานพอสมควร
