บอกเล่าเก้าสิบ

 ???????????????????????????????????? ?????????????????????? ???“?????” ???? “?????”

??????????? ??????????????????????? ??????????????????? ??????????????????????????? ??? ???????????????????? ??????????? ??????? ?????????????????????????? “?????” ????????????????? ???????????????????????????????????

ผมกำลังพูดถึงหนังสือเล่มล่าสุดที่เพิ่งอ่านจบไป เป็นงานเขียนของ “นิ้วกลม” ขวัญใจคนรุ่นใหม่ และเด็กแนวหลาย ๆ คน

 

นิ้วกลมโด่งดังมากจากผลงานเล่มแรก ๆ อย่าง “โตเกียวไม่มีขา” และต่อมาเขาก็ดังไม่หยุด เขาเขียนหนังสือมาหลายเล่มแล้ว

 

ทุกวันนี้เขาก็เป็นคอลัมนิสต์ในมติชนรายสัปดาห์ด้วย ผมจึงได้ติดตามเรื่องราว งานเขียนของเขาเกือบทุกสัปดาห์

 

เช้าวันนี้ผมอยากพูดถึงหนังสือของเขา ชื่อ “บุกคนสำคัญ” ใช่ครับ เขาเขียนว่า “บุกคน...”ไม่ใช่บุคคล

เล่มนี้นิ้วกลมเขียนจดหมายถึงบุคคลสำคัญ 16 คน ส่วนใหญ่เป็นบุคคลสำคัญระดับโลก มีหนึ่งคนที่เป็นคนไทย

 

เล่มนี้อ่านสนุก ได้สาระ เพราะคนอ่านจะได้แรงบันดาลใจจากบุคคลสำคัญระดับดลก และได้อ่านความคิด คำวิจารณ์ ของนิ้วกลมไปด้วย

 

 

เรียกว่าอ่านแล้วคุ้มค่า เลยอยากมาแนะนำให้เพื่อน ๆ ไปหามาอ่านกัน

 

เพื่อเป็นการเรียกน้ำย่อย ก่อนที่อาหารจานหลักจะมาถึง ผมได้คัดลอก ตัดตอน เนื้อหาบางส่วนมาให้เราลองอ่านกันก่อน

 

ตอนนี้อยู่ในจดหมายฉบับแรกที่นิ้วกลมเขียนถึง “อัลวาโร นีล (Alvaro Neil) คน ๆ นี้เป็นใคร สำคัญมากขนาดไหน ทำไมนิ้วกลมถึงเขียนถึงเขา ไปอ่านบางส่วนครับ

 

สวัสดีครับ อัลวาโร นีล

 

ใจจริงแล้วผมอยากเรียกคุณว่า “Mr. Knife” หรือ “คุณมีด” มากกว่า เพราะคำพูดคำจาของคุณช่างคมคายบาดลึกไปถึงหัวใจเมื่อได้ยินได้ฟัง ผมคิดว่าคำพูดคมๆนั้นจำเป็นต้องถูกปล่อยออกมาจากปากของคนที่มีคม มิฉะนั้นมันก็ไม่ต่างกับลมเหม็นที่เผ่นผ่านออกมาจากรูทวารลำไส้ใหญ่

 

ใช่ครับ ‘คำคม’ จะสมจริงก็ต่อเมื่อคนพูดเป็น ‘คนจริง’

 

และสำหรับผู้ชายอายุสี่สิบเอ็ดปีที่ตัดสินใจลาออกจากอาชีพทนายความเพื่อมาตามล่าหาความฝันบนหลังอานจักรยานอย่างคุณคงไม่มีใครกล้าออกมายืนจังก้าชี้หน้ากล่าวหาว่า “ดีแต่พูด”

 

ผมเชื่อว่าโลกนี้ยังมีคนฝันคล้ายกันกับคุณอีกมาก อยากออกเดินทางท่องโลกกว้าง บ้างอยากเดินทางรอบโลก แต่ฝันแล้วก็โบกมืออำลา เหนื่อยล้าตั้งแต่ยังไม่เริ่มเก็บกระเป๋า คนเราลองถ้าใจไม่สู้แค่จะเดินออกไปซื้อหมูปิ้งหน้าปากซอย พอฝนลงเม็ดหน่อยก็ถอยหลังเสียแล้ว

 

แต่คุณกลับทำในสิ่งตรงกันข้าม ลาออกจากงานอันมั่นคง หันก้นให้ประตูออฟฟิศ กระโดดขึ้นอานไปพิชิตความฝัน ปั่นจักรยานรอบโลกภายในเวลาสิบปี (ค.ศ. 2004-2014) ไม่เพียงแค่ปั่น-คุณยังวางแผนเล่นตลกในทุกที่ที่สามารถเล่นได้

 

นอกจากฝากรอยล้อ คุณยังฝากรอยยิ้มไว้บนทางที่ผ่านไป

 

ห้าปีบนหลังอานจักรยาน คุณผ่านเวทีแสดงตลกมาสี่สิบเก้าครั้ง นั่นไม่ใช่น้อย ยิ่งถ้าคิดว่าคุณได้ไปเล่นให้คนที่แตกต่างกัน ตั้งแต่แอฟริกา ตะวันออกกลาง ไล่มายันเอเชีย ได้ข่าวว่าหลังจากนี้คุณก็จะข้ามน้ำข้ามทะเลไปต่อที่ออสเตรเลียและนิวซีแลนด์ ก่อนที่จะวกกลับไปที่ยุโรปแล้วปั่นกลับเข้าประเทศสเปน-บ้านของคุณ

 

 

ชีวิตอิสระเอาหน้าปะทะลมบนพื้นผิวโลกที่ต่างไปทุกวัน ได้ฟังเสียงหัวเราะของคนหลากเชื้อชาติ ได้ฝากรอยยิ้มไว้ในใจเขา ชีวิตแบบนี้มันเป็นชีวิตที่มีความสุขแค่ไหนกันนะ ....

 

 

 

... “ผู้คนมักถามผมว่าเมื่อไรจะกลับบ้านสักที ผมจะบอกว่าไม่เห็นต้องกลับบ้านเลย เพราะตอนนี้ผมอยู่ที่บ้านแล้ว”

 

เมื่อไม่นานนี้เองผมก็เพิ่งเปรียบเทียบประเทศไทยเป็นบ้าน และบอกกล่าวเพื่อน ๆ ว่า ถ้าเอาแต่อยู่ในกรุงเทพฯ ก็เหมือนนั่งหมกตัวอยู่ในห้องทำงานแค่ห้องเดียว

 

ทั้ง ๆ ที่ในบ้านเรายังมีห้องอื่นๆรอให้เราเปิดประตูเข้าไปสำรวจอีกตั้งเยอะ แต่บ้านของคุณหลังใหญ่กว่าผมมาก บ้านของคุณหลังใหญ่เท่าบ้านของพวกเรา-มนุษย์โลกทุกคน

 

เมื่อได้ฟังคุณพูดถึงสิ่งที่ได้เรียนรู้มาระหว่างการเดินทางครั้งนี้ ผมก็อดพยักหน้าหงึก ๆไม่ได้

 

“A person who have nothing gives you everything.”

 

คนที่ไม่มีเงินสามารถให้คุณได้ทุกสิ่งทุกอย่าง ส่วนคนที่ร่ำรวยจะไม่แม้แต่เข้ามาทำความรู้จักกับคุณ เพราะเขามักคิดว่าคุณต้องอยากได้อะไรจากเขาแน่ๆ คนจนที่สุดคือคนที่มีน้ำใจมากที่สุด” ....

 

.... มีสิ่งหนึ่งที่เราทุกคนต่างรู้และไม่รู้เหมือนกัน นั่นคือรู้ว่าตัวเองต้องตาย แต่ไม่รู้ว่าจะตายเมื่อไหร่ คล้ายที่คุณเปรียบไว้ว่า “ชีวิตคนเราเหมือนกับกระป๋องโยเกิร์ต ทุกคนมีวันหมดอายุกำหนดเอาไว้แล้ว เพียงแต่มันอยู่ข้างบนที่เรามองไม่เห็น และด้วยความที่เราไม่รู้ เราควรทำในสิ่งที่อยากทำตอนนี้ และเดี๋ยวนี้เลย”

 

ผมนั่งอ่านบทสัมภาษณ์ของคุณจากนิตยสารอะเดย์ในห้องคอนโดฯ แคบ ๆ ใจกลางเมืองใหญ่อย่างกรุงเทพมหานครแล้วต้องใคร่ครวญตามคำท้าทายของคุณ

 

“ชีวิตเราสั้นเกินไป ทำทั้งหมดไม่ได้ เราเลยไม่ควรทำในสิ่งที่ไม่ชอบ เราต้องเลือกใช้ชีวิตที่เรามี passion ในนั้น”

 

ชีวิตเราสั้นเกินไปที่จะใช้มันไปกับสิ่งที่ไม่ชอบ เพราะลำพังแค่สิ่งที่ชอบก็มีเวลาไม่พอแล้ว

 

อย่างที่บอกไปในตอนต้นของจดหมาย ผมว่าหลายคนก็มีฝันไม่ต่างกันกับคุณ ไม่ใช่แค่การเดินทางออกไปเผชิญโลกกว้างอย่างใจ แต่ยังหมายถึงการก้าวเท้าออกเดินไปบนเส้นทางที่ตัวเองชอบ เชื่อ และอยากทดลอง

 

อิสระไม่ได้หมายถึงการเดินทางรอบโลกเสมอไป อิสระน่าจะหมายถึงการได้ทำอย่างที่ใจคิด ไม่ยึดติดอยู่กับความปลอดภัยมากจนหัวใจเกร็ง

 

บางทีกรงล่องหนในนาม “ความปลอดภัย” ก็กักขังเราไม่ให้ขยับตัวไปไหนโดยไม่รู้ตัว

 

ข้อแตกต่างระหว่างคุณกับผู้คนจำนวนมากคือความกล้าในการตัดสินใจที่จะกระโดดลงไปในบ่อน้ำแห่งนั้น

 

บ่อที่ยังไม่รู้ว่าจะมีน้ำไหม

 

อัลวาโรครับ คุณคิดเหมือนผมไหมว่าการเลือกว่าจะกระโดดลงไปในบ่อน้ำหรือไม่นั้น คล้ายกับการเลือกระหว่าง “ความตาย” กับ “การมีชีวิต”

 

ไม่ได้หมายความว่าโดดลงไปจะเสี่ยงภัยมากกว่า

 

แต่หมายความว่าถ้าเราเลือกที่จะไม่โดดลงไปในบ่อน้ำแห่งความฝัน การมีชีวิตอยู่อย่างซังกะตายนั้นก็ไม่ต่างกันกับการไม่มีชีวิตอยู่

 

 

 

ด้วยความชื่นชมปนอิจฉา

 

จากผม-คนที่มีความฝันเช่นเดียวกันกับคุณ

 

ที่มา:http://www.oknation.net/blog/chaiyospun/2010/05/18/entry-1